Կար–չկար մի տղա, նա մեկ տարեկան էր։ Նա շատ էր զսպանակով խաղում։ Մի օր այնքան խաղաց զսպանակով, որ նրա քիթը դարձավ զսպանակ։ Նրան շատ դուր եկավ, որ իր քիթը դարձել էր զսպանակ։ Նա նրա համար սիրեց իր քիթը, որովետև քթի վրա թռնում էր։ Մի օր նա արդեն քսանմեկ տարեկան էր, երբ գնաց Երևան պարկ, այնտեղ որպես բատուտ աշխատելու։ Նրա քթի վրա այնքան մարդիկ էին թռվռում։ Մի օր Երևան պարկը ավելի մեծ սարքելու համար՝ երևան պարկը փակեցին։ Աշխատողները միայն ցերեկն էին վերանորոգում։ Երբ որ գիշեր էր լինում, տղան որոշում է իրենց տնից իր զսպանակ քթով թռչել դեպի Երևան պարկ։Նա գնաում է և ամբողջ գիշեր առաանց հանգստանալու, վերցնում է քարտեզը և սկսեց պատրաստել Երևան պարկը և նորից որպես բատուտ է աշխատում։